هوای کربلا...

آقاجان...

کربلا نداده ای،

اما عجیب مبتلا بلای بی لیاقتی شده ام...

درست بی لیاقتم.

اما،

آرزوی کربلایت را به دل مگذار..

دوباره مرغ روحم هوای کربلا کرد، دل شکسته ام را اسیر و مبتلا کرد...

ز سر گذشت اشکم به لب رسیده جانم که هر چه کرد با من فراق کربلا کرد...

شود تمام هستی فدای آن دو دستی که غرق بوسه با اشک علی مرتضی کرد...

نگشت آنی آن دست جدا ز دامن دوست، اگرچه تیغ دشمن ز پیکرش جدا کرد...

+ دعا کنید کربلا ندیده نمیریم...

+ مسافرای کربلا، یاد ما هم باشید...