اما این که از دیدگاه آنان "بشر" چه معنی دارد را الله اعلم.
تا کنون ثابت شده مردم بی گناه فلسطین، یمن، بحرین، سوریه، عراق و... از این محدوده ی بشریت خارج هستند.
یا شاید هم خارج نیستند اما سهمشان از حقوق بشر، فقط اطلاع از تعداد مجروحین، کشته ها، آواره ها و... است.
راستی داشت از قلم می افتاد.. هر چند وقت یک بار، یک بیانیه هم صادر میکند که مثلا آهای ملت خون ریز عزیز، اگر دلتان خواست، خوشحال میشویم چند صباحی اعلام آتش بس کنید که لااقل این بیچاره ها برای چند لحظه هم که شده، آسمان را به رنگ آبی ببینند و به جای دود و باروت، اکسیژن تنفس کنند. یا لااقل بگذارید این کودکان به نبود پدرانشان عادت کنند و بعد مادرانشان را هدف بگیرید.
و این شد که اسم حقوق بشر می آید، نمیدانیم بگرییم برای جا به جا شدن معنی بشریت یا...
یا بخندیم به این خود مدافع حقوق بشر پنداری ها!
و این شد که سال هاست نامش را در نوشته ها و گفته ها و پنداشته هایمان گذاشتیم حقوق بی بشر... ضد بشر.
اما وقتی نام حسین علیه السلام به میان می آید، دل و عقل سرگردان می شوند. بی سر و سامان میشوند. عقل سر، اسرار گشایی دل میکند و اسرار دل، یک صدا فریاد حسین بر می آورند.
و سرّ ملکوتی عالم چیست جز سر مبارک امام عشق؟
از روزی که تاریخ، نام حسین را با خون نگاشت، قلم شرم کرد که جوهری جز خون هویدا کند و دست، خجل شد از گرداندن قلم... و اینگونه بود که هرجا نام حسین آمد، اشک و خون به نمایندگی از عشق به میدان آمدند.
اگر یک روز حسین علیه السلام شیرخواره به دست گرفت، نه برای این بود که اندکی آب بگیرد که طفل رضیع حسین هم در اقتدای عمو، آب برای چه؟
شیرخواره در میدان " هل من ناصر " حسین بود به تاریخ بشریت که یا اهل العالم، حسین و ذلت در یک جا نمی گنجند.
و هرچند انسان را "انسان" نام نهادند، که نسیانگر است و فراموشکار، اما از همان آغاز که آدم " یا قدیم الاحسان بحق حسین" را گفت، سرشتش با احسان حسین پرورش یافت و گل وجود آدم، با یاد حسین بود که انسان خاکی را ساخت.
و اینگونه شد که تا امروز، فطرت های حسینی، بی یا حسین می میرند...
حال یاد حسین را چگونه می توان فراموش کرد؟
و هرچه فراموش شود، مگر انسان می تواند هستی خود را فراموش کند؟
نام حسین که می آید، فرقی نمی کند عاشورا باشد یا نه دی... کربلا باشد یا تهران... یزید باشد یا پیروانش...
یکی
از مهمترین مسائل که سال هاست در جمهوری اسلامی درباره ی آن بحث می شود، مسئله ی
استفاده از ماهواره است. موضوع ماهواره تا جایی گسترده است که اکنون بخش قابل
توجهی از بحث ها و برنامه های تلویزیونی، تحلیل های رسانه ای و یا حتی استفتائات
مراجع و... به این موضوع پرداخته اند.
اما
در بحث تهاجم فرهنگی و آسیب شناسی ماهواره، آنچه مورد توجه قرار می گیرد، ماهواره
به عنوان یک رسانه است. یعنی هدف بررسی محتوا و برنامه های آن میباشد؛ نه ماهواره
به عنوان یک ابزار یا وسیله.
همانطور
که امروز استفاده از ماهواره در جمهوری اسلامی نهی شده است، در گذشته نیز استفاده
از ابزار های دیگری - همچون ویدیو- برخلاف قوانین کشور بوده که البته امروز مانعی
برای استفاده از آن ها نیست. علت این امر هم آموزش نحوه ی استفاده صحیح از آن
وسیله است.
و
حتی ممکن است برای استفاده از ماهواره نیز در آینده ممانعتی نباشد.
هم
اکنون دریافت شبکه های ماهواره ای بدون گیرنده در بسیاری از شهر های مرزی کشور
امکان پذیر است.
همچنین مجهز شدن تلفن های همراه ساخت خارج به گیرنده های امواج
ماهواره ای و پخش ماهواره و... نیز ممکن می باشد که البته احتمالا در دستور کار
غرب علیه ایران قرار دارد.
پس
مسلم است که جمع آوری گیرنده های ماهواره و...، راهکار مناسبی برای جلوگیری از
آسیب های ماهواره ای نیست و باید در برابر این وسیله، فرهنگ سازی شود.
کلیدی که می توانست خیلی از قفل ها را بازکند! همانطور که قفل های زیادی را هم باز کرد...
اما عجیب اینجاست که این کلید فقط به قفلِ در هایی میخورد که پشتش شیطان صفتانی چون امریکا ایستاده بودند...
و چه قفل هایی را که باز نکرد به روی دشمنان اصلی نظام...
از آن تماس تلفنی و مذاکره پشت در های بسته گرفته تا تجهیزات هسته ای که مهر پلمپ خورد و سانتریفیوژ هایی که از حرکت ایستاد...
همان ایرانی که هشت سال در مقابل تمام دنیا ایستاد، حالا توافق دولتمردانش با آمریکا شده است یک افتخار...
کاش یکی صدای ما را به این اصطلاحا افتخار آفرین ها میرساند و می گفت که رابطه با دشمن، برای هیچ ملتی افتخار نبوده است... توافق با دشمنی که جوانان مملکتمان را زیر آتش گلوله به خون غلتاند، افتخار ندارد... ذلت دارد.
البته شاید چون آن زمان به جای خاکریز ها و سنگر های خط مقدم و یا حتی پناهگاه های شهری و زیر زمین خانه ها، به خارج از مرز های وطن پناه برده بودند! افتخار آفرینی های جوانان سرزمین را ندیده اند و بعضی دستاورد های خودشان را (نظیر تعلیق هسته ای به ازای برداشتن چند تحریم جزئی!) افتخار می نامند...
اگر توافق با آمریکا چیزی جز ذلت بود، قبل از پر پر شدن شهدای دفاع مقدس و شهدای هسته ای و ریخته شدن خون پاکترین جوانان پا گذاشته بر کره ی خاکی، قید دشمنی را میزدیم تا لااقل امروز شاهد دل های داغ دیده ی مادران و همسران و فرزندان شهدا نباشیم..
توافقنامه ی امروز، همان جام زهر598 است که اکنون نثار شهدای هسته ای شده...
و آمریکا همان شیطان بزرگ است که امام خمینی رحمت الله علیه فرمودند:
بعضی ها انگار واژه ای دم دست تر از بسیج سراغ ندارن.
انگار آسمون در هاش رو باز کرده و چند تا جوون افتادن روی زمین فقط و فقط برای اینکه بشن سپر بلای ملت...
جنگ که شد، خیلیا رفتن جنگ. اما خیلیا هم نرفتن و گفتن " مگه بسیج چی کاره است که ما بریم؟ "
یه مدت که گذشت، برای خالی نبودن عریضه گفتن " اگه این بسیجیا کوتاه بیان، صدام هم دست از جنگ میکشه. "
واژه ی بسیج طبق معمول کلمه ای بود برای پر کردن هر جا که جای مقصر خالی بود!
و همیشه هم یه عده بودن که برای حل مشکلاتشون بازم یه راست میرفتن سراغ بسیج. تا گره ای به کارشون افتاد و ناامنی حس کردن، " پس بسیج کجاست؟ " و تا مشکلی پیش میومد و مقصر پیدا نمیشد، " حتما کار بسیجه. "
و اینطور شد که اسبابِ مَشاکل هم راه حل مناسبی برای ادامه خرابکاری ها و مشکل آفرینی هاشون پیدا کردن. بــــــــــله.. با لباس و ظهر بسیجیا هر کاری می خواستن میکردن.
تا به حال چند بار از خداوند زیارت بقیع خواسته ایم یا ایوان طلای صحن امیرالمومنین را؟ چند سال در ایام شهادتشان سیاه به تن کردیم؟ چند بار از حب به آنان سخن گفتیم؟
اما آیا در میان این خواسته ها و حرف ها، در قلب هایمان جایی برای عشق به "زندگی" آنان گذاشته ایم؟ و در عقل هایمان جایی برای آموختن شیوه ی حیاتشان؟ و در اعمالمان جایی برای تقلید از اعمالشان؟
آیا فقط ادعای شیعه بودن می کنیم و یا علاوه بر آن، شیعه هم هستیم؟ مگر این نیست که شیعه باید پشت سر مولایش گام بردارد و بر جای پای او، قدم بگذارد؟
پس بهتر نیست زین پس، گاهی و تنها گاهی، لااقل نگاهی گذرا بر شیوه ی زندگی و سیره یشان بیندازیم؟
که اگر مسلمان نماهای پشت به اسلام کرده نبودند، اگر بعضی شیعیان بی بصیرت نبودند، آیا مزار اول بانوی اسلام پنهان میماند؟
اما نکته ی تفکربرانگیز و البته تاسف برانگیز ماجرا اینجاست که ما نیز شیعه ی علی هستیم... الگوی ما نیز فاطمه ی زهراست... اما زندگی هایمان نشانی از آن ها ندارد. دنیا، جایی برای فکر کردن به این بزرگواران و پیروی از آنان باقی نگذاشته است.
و حتی آنچه در اسلام و تشیع حرام گشته، در محدوده ی عرف جامعه جا گرفته است... آن هم جامعه ی منتظر.
و بگذارید راحت بگویم: الگوهایمان عوض شده اند. ارزش هایمان عوض شده اند. اصلا ما عوض شده ایم... ما عوض شده ایم چون ارزش وجودی خود را فراموش کرده ایم.
نکند روزی،چیزی جای ارزش های ما را بگیرد که دشمنِ ارزش های ماست... دشمنِ اسوه های ماست...
حواسمان باشد که تا به ارزش هایمان باز نگردیم و خود را پیدا نکنیم، مهدی فاطمه نیز نخواهد آمد... آری؛ نخواهد آمد.
و چه زیبا فرمودند استاد شهید مطهری، که چه بسا مردمی شعار مذهبی را بپذیرند. اما روح آن را نه...
روح تشیع، زندگی علی وار و فاطمه گونه است. صلح حسنی و صبر زینبی است...
و ما نیز شعار " هیهات من ذله" را پذیرفتیم...
اما مبادا روزی برسد که دیگر بی دینی و بی حیایی و بی غیرتی و حرمت شکنی و حلال کردن محرمات و... را ذلت ندانیم.
مبادا روزی برسد که هیهات در برابر ذلت سر ندهیم و این کلام، فقط لقلقه ی زبانمان شود.
و به راستی، آیا روح تشیع را پذیرفته ایم یا ....... .
ارزش یک دختر را خدایی میداند که او را در سنین کودکی برای عبادت برمیگزیند.
پیامبری میداند که فرمود: دختر باقیات الصالحات است...
کسی همچون امام صادق علیه السلام میداند که فرمود: پسران، نعمت اند و دختران خوبى. خداوند، از
نعمت ها سؤال مى کند و به خوبى ها پاداش مى دهد .
ارزش دختر را خدایی میداند که هرکسی را لایق دیدن جسمش نکرد.
ارزش دختر را خدایی میداند که به بهترین مخلوقش حضرت محمد صل الله علیه و آله وسلم، دختری عطا کرد که هدایت یک جهان به عهده ی فرزندان اوست.
" انا اعطیناک الکوثر "
و آری، این هدیه ی الهی، یک دختر بود. یک خیر کثیر.
اما آیا هر دختری می تواند فاطمه ی زهرا سلام الله علیها باشد؟
این روزها، فاطمی زیستن بسی دشوار است.
چرا که دشمن نیروهایش را متمرکز کرده که دختر امروز، فاطمی نباشد... فاطمی نباشد که مبادا مادر کودکانی چون حسنین شود. فاطمی نباشد که مبادا برای امامش بین در و دیوار بسوزد و حتی یک آه، نگوید...
یا نمیخواهد دختر امروز همچون حضرت معصومه سلام الله علیها، اسوه ی دانش و مظهر فضایل و کرامات باشد...
میخواهد دختر امروز، زینبی نباشد... زینبی نباشد که مبادا صبر و استواری را از زینب بیاموزد. زینبی نباشد که مبادا در گرمایی چون گرمای طاقت فرسای عاشورا، حجابش را محکم تر از قبل حفظ کند.
و مبادا زینب وار، یاد شهدای کربلای فکه و هویزه و شلمچه و رود اروند را زنده نگه دارد و بر کفر و استکبار، لکه ی ننگ ضد بشریت را ماندگار کند.
خواهرم... دختر ایران زمین...
اینجا، سرزمین آلاله های در خون خفته ای است که رفتند تا دیگر چادری خاکی نشود...
رفتند تا قلب امامشان یاد چادر های خاکی شام نیفتد...
بخشی از بیانات امام خامنه ای مد ظله العالی در تاریخ 19/9/1369
" مسائل فرهنگی، حقیقتا در خور این است که به آن، با سعه ی صدر و اهتمام و دلسوزی عمیق و همراه با خبرگی و کارشناسی رسیدگی شود.
همه ی کار ها را خبره ها انجام می دهند؛ چرا کار فرهنگی را خبره ها نباید انجام بدهند و هرکسی وارد میدان کار فرهنگی بشود و چیزی بگوید و نظری بدهد و اقدامی بکند؟
متاسفانه خیلی از کسانی که می توانند کار فرهنگی بکنند، به کار های اجرایی یا سیاسی مشغول اند. یا حتی اگر با نام فرهنگی هم حضور دارند، باطن کار، کار سیاسی است..."
اولین نکته ای که از این بیانات آقا به دست می آید این است که فرهنگ ، چیزی نیست که یک روزه تغییر کرده باشد و از حالت فرهنگ جنگ و انقلاب بیرون آمده باشد که حالا هم بخواهد یک روزه درست شود..
پس نسبت به مسائل فرهنگی باید با دقت و صبر و حوصله و بدون شتاب و توقع بی جا عمل کرد.
همانطور که امام خامنه ای اول فروردین امسال در حرم مطهر رضوی هم فرمودند، " فرهنگ ، به معنای هوایی است که ما تنفّس میکنیم..." هوا را که نمی توان به این سادگی عوض کرد...
نکته ی دوم این است که مسائل فرهنگی هم مانند هر کار دیگری نیاز به یک عملکرد کارشناسانه و دقیق دارند.
کار فرهنگی یک کار بی اساس و ساده نیست که هرکسی بتواند در این راستا نظر دهد و آن را
به عهده بگیرد. به همین علت یکی از توصیه های اکید آقا این بوده است که
مسئولانی که در زمینه ی فرهنگ توانایی دارند، به جای فعالیت در امور دیگر و
مسائل سیاسی، در همین زمینه ی فرهنگ فعالیت کنند. پس کار فرهنگی حتی از
کار سیاسی هم مهمتر و همه جانبه تر است.
چرا که اقتصاد، سیاست، دیانت و...، همه در گروی فرهنگ هستند و با رفع مشکلات فرهنگی، به سادگی می توان مشکلات آن ها را نیز از میان برداشت.
و نکته ی قابل توجه اینجاست که این بیانات، مربوط به سال1369 بود.
بهش گفتم: آخه عزیز من، تو که نمیدونی تو دل من چی میگذره وقتی میری اونجا.. هروقت یاد اون دیش ماهواره شون میفتم، دلم میلرزه..
میگه: آخه مادر من، این که نگرانی نداره.. از چی نگرانی آخه؟ حیف که بابا
راضی نیست.. وگرنه یکی هم برای خودمون میگرفتیم.. نمیدونم چرا همه عادت
دارن جنبه ی منفی ماهواره رو ببینن. اینقدرا هم که شما میگید بد نیست.. ما
حواسمون هست. میدونیم چی خوبه و چی بد.. فیلم که داره، مستند علمی هم که
داره، اصلا تحلیل سیاسی میذاره که به عقل خود ایرانیا هم نمیرسه.. حتی
روحانی هم دعوت میکنن تو برنامه هاشون. درباره ی دین هم حتی حرف میزنن. چی
این بده آخه؟
میگم: چقدر ساده ای تو دخترم.. میدونی کی اینا رو برای تو و جوونایی مثل تو
آماده میکنه؟ تو فکر کردی اینا نگران هستن که مبادا تو از علم و سیاست و
دین جا بمونی؟
نه عزیزم.. نه دخترم.. باور کن اینا دلشون به حال تو نسوخته که بیان برات
برنامه بسازن و ترجمه کنن و بفرستن و این همه وقت و هزینه صرف کنن..
آخه عزیز من، اینا اگه اهل کمک کردن بودن، اگه دلسوزی می فهمیدن، الان وضع
پدرت این نبود.. صدای خر خر سینه اش رو نمیشنوی؟ اینا اثر همون شیمیایی
هایی هست که این بی شرفای لعنتی زدن..
اون صدام ملعون مگه چی از خودش داشت؟ هرچی ریخت رو سر این ملت رو این انگلیس و آمریکا بهش میرسوندن..
میگه: آره قبول دارم.. ولی الان که دیگه جنگ نیست.. وقتی ما حواسمون به
خودمون و عقایدمون هست، چرا نباید از این امکانات استفاده کنیم؟ مهم فرهنگ
استفاده است که ما داریم.. پس لازم نیست نگران باشی مامان من.
هر مزار شهید، گواهی از یک پیکر مطهر می دهد که در خون غلتیده است و هر شهید، نشانی ست از یک راه ناتمام... یک فانوس که دارد خاموش می شود... فانوس را بردار؛ راهشان ادامه دارد...
یک کلام: پایان ماموریت ما، شهادت است ان شاءالله...
