میگویند این روز ها تشخیص حق و باطل دشوار شده...
و راست هم میگویند. گاهی آنچنان باطل چهره ی حق می گیرد که نمی توان بطالتش را تشخیص داد.
اما گاهی نه تنها پنهان نیست که آنچنان پیداست که کسی توان کتمانش را ندارد.
گاهی حق، فریاد عدالت برمی آورد...
اما مگر گوشی که میخواهد باطل را بشنود، جایی برای شنیدن حق هم گذاشته است؟
و درست مانند کسانی که می ترسیدند صدای رسول اسلام را بشنوند و اسلام آورند و از ترس، گوش هایشان را می گرفتند.
و آنها هم حق را به خوبی می شناختند.. اما بر حق، پشت کرده بودند.
و این می شود که صدای عدالت در حلقوم ها گیر میکند. بغض میشود. میترکد... و چه بی صدا.
و اگر کسی فریاد عدالت سر داد،
این روز ها، رسم مدعیان عدالت این شده
که سرش بالای دار میرود...
و مگر حسین علیه السلام جز برای زنده ماندن فریاد "هیهات من الذله" قیام کرد،
که اکنون در میان ناله های "یا حسین"،
فریادش، پیامش، هدفش، آرمانش، عقیده اش و باورش فراموش شود؟
که اگر اینگونه نباشد، و برائت از باطل در وجودمان نباشد،
این میشود که امروز،
خبر میرسد:
حکم اعدام عالم مجاهد آیت الله شیخ النمر توسط وهابیت ملعون صادر شد...
و شیعیان، سکوت نخواهند کرد که همانا سکوت، ننگ است در برابر کفر.
+ و مگر جرمش چیست؟ بیان حق؟
+ این روز ها حق مظلوم است... هرچه که باشد؛ چه دین، چه باور، چه حرف، چه مذهب، چه تشیع و چه امام...
+ تشیع محکوم میکند...
