جامانده در مقتل

یا حسین شهید...

به نام خدا

و به یاد عشق

که عشق، همان حسین است که روایت حب الله را از فراز نی تلاوت میکند.

حب الله که همان بهانه ی عاشورایی شدن است. و عاشورایی شدن که حکایتی است از دلتنگی کربلا.

و چه تعبیر قشنگی ست: " که هر روز عاشورا ست و هر مکان کربلا..." به شرط این که دلت در کنار خیمه های حسین باشد. در صف نماز جماعت عصر عاشورا. در قلب معرکه ی امام عشق و در مقابل عدوالله. در کنار رباب، گهواره ی خالی شش ماهه را تکان دهد. یا در شام، ... آه من الشام...

و یا لااقل، دلت در کنار ضریحی باشد که به حق گلوی پرپر شش ماهه، شش گوشه شد.

و به یاد اشک،

اشکی که پرده دری میکند میان عاشق و معشوق.. میان عابد و معبود.. میان رباب و ارباب... که امان از درد مستور ماندن عشق.. امان از درد جدا ماندن از کربلا...

و به نام اشک، به نام امید جاماندگان.

دلم، گواهی میدهد که این اشک ها، 

روزی کاسه ی آبی می شوند پشت سر صاحبانشان، که حالا، زائر کربلا شده اند... ان شاءالله.

+ نزدیک میشوم به تپش های اربعین... یک کربلا بده، نخورد نوکرت زمین...

+ یکی موکب به موکب و ستون به ستون به کربلایت میرسد... و یکی از سوریه، مستقیم به خودت... یکی هم در گوشه ی هیئت، مقتل به مقتل، به جاماندگی خودش میرسد.

ارباب من، جامانده ها را دریاب که سال هاست جامانده ایم... .

 + تصویر: این سربند، راهی کربلاست...