تا کی چشم به راهی...

مادر...
کمتر غصه بخور.
کمتر به آن در خیره شو.
چشم هایت را، کمتر با آن اشک ها نوازش بده.
دستمال سفیدت از مروارید های چکیده از چشمانت مملوء شده است.
کافی است مادر...
کمتر ببار.
یک روز پسرت را خواهی دید.
نهایت نهایتش این است:
یک روز میبینی در انتظارت ایستاده است.
جلوی در بهشت...
آری، یک روز چشم به راهی تو هم به پایان میرسد.


+ امروز توفیقی شد و رفتیم خدمت مادر یکی از شهدای جاویدالاثر. بزرگمردی که رفت و دیگه برنگشت...
و مادرش، هنوز غصه ی روزی رو میخورد که بی خداحافظی رفت که مبادا مادرش اجازه ی جبهه رفتن بهش نده.
شهید جاویدالاثر محمدطاهر اسلامی

مختصر توضیحی ان شاءالله در ادامه مطلب.

++ فراموش کردم عکس بگیرم از عکس شهید... و این پست، موند بدون عکس شهید اسلامی.
و این یعنی گمنامی شهدای ما. یعنی شناخته نشدن خیلی از شهدا.
یعنی اسطوره هایی که ممکنه به علت بی همتی ما، به نسل بعد شناسونده نشن.
و این یعنی عدم انجام وظیفه :(

+++ بیشتر به خانواده های شهدا توجه کنیم. شاید شاید شاید بتونیم برای دقایقی توی دلتنگیشون شریک بشیم.


ضمیمه:

شهید اسلامی تقریبا اوایل جنگ در منطقه ی ایلام به شهادت میرسن.
مادرشون میگفتن حدود شش ماه، درگیر مسائل جنگ و سنگر کندن و... توی شهر بودن و کمتر به زندگی خودشون می رسیدن.
تا اینکه خواب می بینن دارن روی سرشون تیر میریزن.
خوابشون رو برای روحانی مسجد تعریف میکنن. و ایشون هم بهشون میگن: دعوت شدی...
و فردا بعد از سحر، راه میفتن و میرن جبهه.
و درست دوازده روز بعد: شهادت...

مادر شهید از سفر مکه شون میگفتن.
گفتن یکی از عرب ها عکس پسر شهیدش رو دستشون میبینه و میپرسه: شهید؟
و وقتی مادر تایید میکنه، عکس رو از مادر شهید میگیره و جلوی چشمای مادرش عکس پسر رو پاره میکنه...
و فقط یه مادر دلتنگ میدونه اون لحظه چی گذشته توی دل این مادر...



ان شاءالله اگه توفیق بود ادامه میدم این پست رو.

• به امید روزی که وقتی اسم یه شهید رو توی اینترنت جستجو میکنیم، نه فقط عکس بلکه شاهد زندگینامه، سیره، وصیتنامه، طرز شهادت و... باشیم.
• و یادمون نره: زنده نگه داشتن یاد شهدا، کمتر از شهادت نیست.

یا حق